In het diepe zuiden van Spanje ligt de enige woestijn van Europa.

El desierto de Tabernas. Gortdroog en Genadeloos heet.
Honderden western films werden hier opgenomen, waaronder de beroemste western van Sergio Leone. Mooier kun je het nieuwe motorseizoen niet beginnen.

Sadlle up Comboys!

Vreemd.  Midden in het gebarsten achterland van Almería staat plotseling een houten huis uit het Wilde Westen.  Als ik er langzaam voorbij rijd, blijkt dat het geen compleet huis is, maar alleen een voorgevel.  Aha.  Een stuk filmdecor dus, uit één van de talrijke westerns die hier zijn opgenomen.  De ruige omgeving ziet er ook uit als Arizona of Texas, alleen ontbreekt de kandelaarcactus.  Een beetje warmte is na zo’n thermopakkenwinter wel prettig, maar er zijn grenzen.  De hitte is verzengend.  Leren broek, zomerjack, open helm.  Het is allemaal te veel. Ik kan het niet meer velen en moet uit het zadel.  Rechtsaf het dorp Tabernas in op zoek naar een terras in de schaduw en tien liter water.  Kan me niet schelen of het koud is.  Nat moet het zijn.  Nat.  Eén troost: ook filmsterren als Clint Eastwood, Claudia Cardinale, Henry Fonda, Lee van Cleef, Charles Bronson en Harrison Ford hebben hier uit hun broek staan zweten.  Hoewel ik vooral geïnteresseerd ben in echte overblijfselen van de Europese westerns – zoals die eenzame houten gevel – zijn er in de omgeving van Tabernas enkele themaparken in cowboysfeer zoals Oasis, Western Leone en Fort Bravo.  Ooit waren dit echte filmstudio’s, nu vooral pretparken. Het meest authentiek is Fort Bravo, waar nog altijd commercials en videoclips worden opgenomen.

Nu de vochthuishouding weer op orde is, besluit ik om er toch even een kijkje te nemen.  Terug de woestijn in, de afslag nemen, dwars door een drooggevallen rivierbedding en parkeren voor de hoefsmid.  Het park zelf mag je alleen te voet in.  Het is er nog stil.  Wanneer ik met mijn helm in de hand door de hoofdstraat loop, bekruipt me een vreemd gevoel.  Bij elke stap waait het stof op.  Klapdeuren piepen in de wind.  Dit ís een film.  Het onheilspellende begin van ‘The Good, The Bad & The Ugly’ giert door het hoofd: tudidudiduuuu tiduduuuuuu.

SPANNENDE SLOTSCÈNE

De combinatie van hitte, gebrek aan andere bezoekers en een spannend decor maken het een bijzonder geheel.  Als ik de saloon binnenstap, kijken de twee cowboys aan de bar dreigend op. Alsof ze zo hun pistool kunnen trekken om de eenzame vreemdeling vol lood te pompen.  Deze acteurs komen echter pas later in actie, wanneer er meer gasten zijn en ze een westernshow weggeven alsof hun leven ervan afhangt. Schieten, rollen, acrobatiek te paard en een vleugje humor en liefde.  Het mooie van Fort Bravo is misschien wel dat het niet is opgepoetst.  Het is stoffig, een tikje versleten en daardoor echt.  Na een paar uur cowboys, pistoleros en cancandanseressen rijd ik het dorp uit.  Mijn motor trekt een spoor van stof door de woestijn. A poor lonesome cowboy.

EEN MOOI MOTORGEVOEL

Naar de gehuchten Turrillas met uitkijkpunt en Lucainena met een gezellig klein pleintje in het oude centrum.  Restanten van kalkovens verraden dat hier ooit enthousiast aan mijnbouw is gedaan. Dorp uit, de weg op.  De Middellandse Zee is hemelsbreed niet ver meer.  Je voelt het aan de lucht, die iets fris en ziltigs in zich draagt.  In de afdaling rijgen de bochten zich aaneen.  Eerst naar het handwerkstadje Nijár en vervolgens naar Cabo de Gata, de woeste streek met een zeldzaam ongeschonden kuststrook.  Maar eerst moeten we linksaf.  Moeten?  Moeten ja, want daar ligt Albaricoques, een van de absolute hoogtepunten voor de liefhebbers van westerns.  Het dorpje figureerde in tal van films en wil dat weten ook.  Bij het binnenrijden staat er in plaats van de bekende Sherry-stier (zwarte contour) een enorme cowboy ter verwelkoming van de gasten.  Parkeren, afstappen, rondje dorp.  Wie goed kijkt, herkent nog altijd de set, want zo gek veel is er niet veranderd.  Met de gerestaureerde dorsvloer (de era) als hoogtepunt.  Hier speelt de spannendeslotscène van een van de The Good, The Bad & The Ugly films zich af, waarbij Angel Eyes, Blondie en Tuco in een klassieke shootout met elkaar afrekenen.

Prachtig, maar ik wil eigenlijk vooral de Ermita del Fraile zien,  het klooster dat in verschillende films een rol speelde en ergens in de directe omgeving moet liggen.  Een onverharde weg brengt me erheen.  Stuiterend over zand en keien.  De traagheid uit de films van Sergio Leone lijkt opgeslagen in het landschap.  Kale bergen, cactussen, een verre boerderij.  Als ik de vervallen Ermita zie, is het alsof ik regelrecht een film binnenrijd.  Na een korte pauze bij het vervallen klooster – doorleefde gevels, afgebladderd hout, ingezakte daken – is het tijd om naar zee te gaan.  Volgens mijn kaart én GPS zou er een afkorting moeten zijn,  maar na de derde verdwaalpartij met finish op een lege akker geef ik het op.  Terug naar het asfalt.  De weg zindert. Na verloop van tijd zien we de zee aan de horizon.  Eindelijk.  Vanuit San Miguel de Cabo de Gata gaat een kaarsrechte weg richting de vuurtoren.  Rechts zie je de zee, links de zoutpannen, waar vaak flamingo’s zitten.  Na een dag stoffen en zwabberen is het heerlijk om die verkoelende bries door het zomerjack te laten blazen.  Alle ritsen en ventilatiegaten gaan wijd open.  Eindpunt is de vuurtoren,  Faro del Cabo de Gata, die hoog op een klif staat en uitzicht biedt op de Arrecife de las Sirenas, het rif van de zeemeerminnen.  Ik ga er eens goed voor zitten, maar zonder succes.  Geen zeemeermin te zien.  Fijne plek wel.  Jammer dat je niet langs het water verder kunt rijden, maar hier begint nu eenmaal het beschermde natuurgebied van Cabo de Gata. Prima.  Dankzij die status is het een van de weinige nog nauwelijks ontwikkelde kustgebieden  van heel Spanje.

LEGE STRANDEN

Er ligt slechts een bescheiden aantal wegen in het Parque Natural de Cabo de Gata en daarvoor moet ik terug naar San Miguel.  De zon staat inmiddels laag en legt een laagje goud over de omgeving.  De bergen, die in de middag nog zo vijandig waren geweest, zijn iconen van schoonheid geworden.  En nu het minder warm is, lijkt ook de Yamaha Tracer er meer zin in te hebben.  Stevig sturen over verlaten wegen.  Eindpunt is San José, een gemoedelijk badplaatsje en toeristisch het meest ontwikkeld.  Volgens tegenstanders is hier de grens van bouwen en uitbreiden al ruimschoots overschreden.  In vergelijking met de meeste andere dorpen in de omgeving is dat ook zo, maar vergeleken met populaire costa’s regeert ook hier nog altijd de kleinschaligheid.  Als ik een dag later de stranden in de omgeving verken, word ik alleen maar enthousiaster.  Puur natuur.  Geen loungebars, beachclubs en overgewaardeerde hippietenten die vanwege het juiste sfeertje – wie bepaalt dat eigenlijk? – driehonderd procent meer rekenen voor een biertje.  Nee, de hela-holatoerist én de Ibizastyle- liefhebbers hebben hier niets te zoeken.

Ik parkeer mijn motor na een mooie rit door het achterland van Fernán Pérez aan het strand van Agua Amarga en ben opslag verliefd.  Met dank aan de populariteit van het dorpje in Madrid – het figureert in een tv-serie – heeft het een vleugje hip, maar zonder de bijbehorende arrogantie.  Afstappen.  Tafeltje onder het rieten afdak.  Voeten in het zand.  Si señorita, doet u mij maar een tostada-tomaat en ham en een café solo.  Een half uurtje bijtanken aan het water en dan zijn we klaar voor de rit naar het voormalige hippiedorp Mojácar, waarbij vooral de kustweg vóór deze bestemming het motorhart deugd doet.  Strak asfalt, haarspeldbochten en waanzinnige vergezichten over de grillige kustlijn.

SLAPEN IN EEN GROT

Landinwaarts.  Weg van de zee.  Naar Sorbas voor grotten en aardewerk potten, een eeuwenoud ambacht.  En in plaats van rechtdoor richting Guadix en Granada rijd ik terug naar boven.  Hier ligt geen stukje recht vooruit. Het is een orgie van bochten rijden.  Soms mooi langgerekt, meestal kort en hoekig. Ideaal voor de motor die ik gekozen heb.  Het is één eindeloze trip door natuur en eenvoudige dorpen.  Alleen in Serón ga ik uit het zadel, bij het hooggelegen kerkje.  Met een colaatje nagenieten van de route en blij vooruitkijkend op wat nog komen gaat.  Met het grottendorp Guadix als doel voor vandaag is er volgens mijn beeldscherm nog 108 kilometer te gaan.  Fijn, maar onderweg slaat de vermoeidheid toe. De beoogde zijsprong naar Baza laat ik voor wat het is.  Voor nu: recht op het doel af, slapen in een grothotel, want Guadix is vooral bekend vanwege de huizen die er half in de bergen zijn gebouwd.

Na een klein tegenvallertje – de hotels in Guadix zitten vol – volgt een enorme meevaller: in buurdorp Purullena is nog wel plaats.   Het ietwat afgelegen Cuevas Almagruz blijkt een luxe-variant met zwembad en een aantal supercomfortabele appartementen.  Motor voor de deur, koffie zetten en met gulzige teugen genieten van de zakkende zon.  Bij het gedempte licht in de grot zet ik ’s avonds het laatste traject uit.  Eerst naar Guadix voor de grottenwijk, dan langs het kasteel van La Calahorra en vervolgens hup, over de Puerto de la Ragua, door de Sierra Nevada terug naar zee. Grove schatting: 150 bochten en twintig keer een weergaloos uitzicht.  Bovendien zal de temperatuur aangenamer zijn dan tijdens het begin van de route, want op de terugweg laat ik de Desierto de Tabernas en zijn cowboys links liggen.

Een hemelse rit, dat staat nu al vast en dan moet het motorseizoen nog beginnen!

AUTEUR: Hans Avontuur    Als reisschrijver én fotograaf deelt Hans zijn reiservaringen  met miljoenen lezers van prachtige bladen als AD Magazine, National Geographic Traveler, Wintersport Magazine, Moto73, Méditerranée en Leven in Frankrijk. Winnaar van een Canadese, een Spaanse, een Caribische en zes Belgische prijzen én op de ASP Award 2019 voor het beste in Nederland gepubliceerde reisverhaal.