Legends of the World Championship!
Eddy Lawson, Wayne Rainey and Kevin Schwantz.
Eddy Lawson (Yamaha)
Eddy Lawson accepteerde in 1983 een aanbod van Yamaha om het 500cc Wereldkampioenschap te betwisten als teamgenoot van Kenny Roberts voor het raceseizoen. Lawson bracht het seizoen 1983 door met het leren van de touwen van de Grand Prix-circuits en begon te. In 1984 begon Lawson regelmatig te winnen en won hij het Wereldkampioenschap 1984. Het zou de eerste van vier wereldtitels zijn die Lawson zou gaan winnen. Nadat hij in 1986 en 1988 nog twee titels voor Yamaha had gewonnen, schokte Lawson de racewereld door aan te kondigen dat hij Yamaha zou verlaten om te tekenen bij hun aartsrivalen Rothmans Honda.
Wayne Rainey (Honda)
In 1984 accepteerde Rain Wayne een aanbod om te rijden voor het nieuw gevormde Kenny Roberts Yamaha-raceteam in de 250cc-klasse van het Grand Prix Wereldkampioenschap. Een minder succesvol seizoen zag hem in 1985 naar huis terugkeren om zich bij het Maclean Racing-team aan te sluiten in de Amerikaanse 250- en Formule 1-klassen, en vervolgens naar het Amerikaanse Honda-team van 1986 tot 1987, waar hij Superbike en F1 racete. Het was tijdens het Superbike National Championship in 1987 dat zijn intense rivaliteit begon met Kevin Schwantz terwijl de twee streden om de titel. Rainey won het kampioenschap, maar de felle rivaliteit tussen de twee deelnemers was nog maar net begonnen. Hun rivaliteit was zo intens dat ze hun strijd voortzetten tijdens de Trans-Atlantic Match Races van 1987, waarin ze zogenaamd teamgenoten waren die strijden tegen een team van Britse rijders.
Kevin Schwantz (Suzuki)
De late jaren tachtig en vroege jaren negentig worden herinnerd als een van de meest competitieve tijdperken van Grand Prix-racen met een veld rijk aan talent waaronder Rainey, Wayne Gardner, Mick Doohan, Eddie Lawson en Randy Mamola. Hij had vaak het nadeel dat zijn Suzuki’s nooit zo snel leken te zijn als die van zijn op Yamaha en Honda gemonteerde rivalen. Zijn vastberadenheid om ten koste van alles te winnen betekende dat hij net zo vaak crashte als hij won. Deze eigenschap maakte hem een populaire favoriet onder racefans over de hele wereld. Zijn laatste ronde pass van Rainey om de Duitse Grand Prix van 1991 te winnen op de Hockenheimring, met zijn achterband op de rand van controle, typeerde Schwantz ‘”do or die” rijstijl.
