Op bezoek bij Jumbo!

Waar ga je naar toe?  Oeganda!

Hoe vaak ik dit heb mogen uitleggen kan ik niet op één hand tellen, en mijn vaste antwoord was steeds dat juist een niet voor de handliggende bestemming mij zo aanspreekt om er dan naar toe te gaan. Het zal wel een trekje in mijn karakter zijn waar ik mijn vinger niet achter kan krijgen.

Op een KIBO K250 allroad motor door Oeganda crossen! Kamperen in de mooiste parken, op zoek naar avontuur en genieten van ultieme vrijheid!  Dat is waar wij voor gaan met zijn drieën en in Oeganda wacht Pim de Pooter de leider van de groep die ons zal rondslepen door deze parel in Afrika. Pim gaf al aan dat die naar ons uitkijkt !

Maar eerst in Oeganda zien te komen.

En dat valt niet mee wanneer wij in het zuiden van Spanje wonen, de vliegtickets die wij nodig hebben brengen ons eerst verder van huis om dan over te stappen op een dikke jongen en weer naar het zuiden te vliegen. Ons reisschema is Malaga-Parijs-Nairobi en uiteindelijk op Entebbe in Oeganda uit te komen. Het zal wel aan de prijs van onze tickets hebben gelegen dat wij als rasechte Hollanders hiervoor gekozen hebben. Ons vooruitzicht om straks in midden Afrika op de motor rond te rijden is genoeg reden om dit voor lief te nemen. Vroeg uit de veren om de eerste etappe af te leggen en daarna in 9 uren naar het zuiden te vliegen met bestemming Nairobi. Tja dan kom je in avond rond de klok van negen aan in Nairobi en onze volgende vlucht is pas de volgende morgen om acht uur. Dan mag je van mij aannemen dat wij het hele vliegveld duizend keer hebben gezien, van rookhok naar drankhok en daar tussendoor nog proberen te slapen.  Waar dan?  Op de vloer natuurlijk. Na deze goede nachtrust het laatste stukje naar Entebbe in Oeganda en ons avontuur kan beginnen. Uit het vliegtuig en hup naar bagageband, twee van de drie motortassen hebben wij al vrij snel te pakken en dat moet al een teken aan de wand zijn. En maar wachten bij een totaal lege band of die derde tas dan toch nog zal verschijnen, valse hoop.  Potjandorie, Frank zijn tas laat zich niet zien en buiten zijn motorpak, helm en ondergoed wat allemaal te vervangen is zitten er ook nog 6 pakjes Drum in de tas waar unaniem over wordt besloten dat dit het grootste gemis zal worden voor de komende 14 dagen. Eerst naar het kantoor verloren bagage om de nodige administratie in orde te maken en hup naar buiten met de troostende woorden aan Frank dat die van ons best wel een shirtje en onderbroek mag lenen.

Kennis maken met Kampala.

Kampala is de hoofdstad van Oeganda, de stad heeft ruim 2 miljoen inwoners en is de grootste stad van het land. Leuker is om iets te melden over het verkeer in deze stad. Buiten de auto, busjes en vrachtverkeer rijden er in de stad ruwweg 150 duizend scooters rond: links, rechts, voor, achter, op de stoep en tegen het verkeer in. Ronkend, walmend en toeterend, als zwermen bijen op steroïden. Geweldig om je daar met de motor in te begeven, het lijkt op een complete chaos maar er zit toch een orde in op de manier waarop ze zich verplaatsen in deze stad. En dan rijden ze ook allemaal aan voor ons de verkeerde kant. De eerste adrenaline kick is binnen! Als basisplaats is  UG-Motobike gevestigt in het ICU Guesthouse in de wijk Rubaga van de stad Kampala. Pim zit al op ons te wachten en na een kleine rondleiding, een goede maaltijd en kennismaken met de bewoners is het tijd om de motoren die voor ons klaarstaan te bewonderen. Ons is de “Murchison Madness” tour voorgesteld, wij weten niet of Pim ons al zo goed kent maar het het woord Madness is wel erg goed gekozen om met ons op pad te gaan.  Mooi tijd om de  Kibo 250cc  motoren op te tuigen. Hé wij krijgen een tentje !! , slaapzak !! een erg dun slaapmatje !! een tentlampje !! De Madness start al vóórdat wij op weg zijn. Ons argument dat wij gemiddeld zestig jaar zijn wordt door Pim met een kleine handbeweging weggewuifd. Hij zal het gaan meemaken, maar dat voor later.

Een goed motorgevoel.

Met de bepakte  Kibo K250  staan wij klaar om onze tour aan te vangen, eerst is het zaak de stad Kampala goed en veilig achter ons te laten en waar wij onze eerste kilometers op de teller gaan zetten. Het is een belevenis om je door dit chaotisch verkeer te wurmen, je plaats op te eisen en heelhuids de stad te verlaten. On the road richting de plaats Hoima een stad gelegen aan de rand van het park Murchison Falls ten noordwesten van Oeganda. Dit park strekt zich landinwaarts uit vanaf de oever van het Albertmeer. De Witte Nijl stroomt van oost naar west door het park en heeft wilde watervallen en stroomversnellingen. Waar eerst nog wat asfalt onder onze motoren rolt, moeten we rechtsaf.  Moeten?  Geen idee!  Volgen maar en daar gaan wij dan het zand op, nou ben ik niet zo een offroad rijder maar ik heb mij voorgenomen mij niet te laten kennen, dus volg ik vol gas de andere rijders over de onverharde wegen.

Hadden wij dan toch misschien het verkeerde tijdstip gekozen om het regenseizoen te mijden, of had ik toch niet zo goed in de gaten dat op droge zandwegen rijden ook stof zou opleveren. Erg veel stof! Binnen no time zie ik geen bal meer voor mijn ogen en is mijn schone motor en kleding omgetoverd in de natuurkleuren van deze omgeving die in militaire dienst mij een dik compliment zou opleveren. Wij stoppen en nemen een goede pauze in het plaatsje Bukwiri. Eerst ons gezicht onder de kraan om alle stof  van ons gezicht te spoelen en met een stevig bord rijst met jus en vlees achter onze kiezen kunnen wij er weer volop tegenaan. Via de stad Hoima rijden wij naar onze bestemming voor vandaag: Busingiro forest waar wij ook ons eerste nacht in het tentje gaan doorbrengen. Wij worden van harte welkom geheten door de rangers die in het midden van dit bos en kamp het voor het zeggen hebben. Wij zetten onze tentjes op, wassen onszelf met een teilje water, drank op tafel en onze avond kan niet meer stuk. Het blijft wonderlijk dat je na het afzien zo tevreden kan zijn met een teiltje water, een slaapplekje en een fles bier. Heeft die jongen toch een goede formule in handen met zijn motorrreizen !

Chimpansees.

Nu zijn wij als luie Spanjaarden gewoon om rond een uur of tien in de ochtend een beetje op gang te komen. Tot onze verbazing worden wij al voor zevenen uit ons tentje gejaagt en is het ook nog 2 uur later in Oeganda. Precies dat is voor onze begrippen 5 uur in de ochtend. Pim had met een plaatselijk gids afgesproken die ons op excursie zal nemen om de chimpansees een goede dag te wensen. Na een korte snelle rit hebben wij de gids achterop de motor en zijn op weg naar het bos waar deze jongens zich vermaken. Zitten die slimmerikken op de rand van het bos naast een suikerrietveld waar zij net zo verslaafd aan suiker zijn geraakt als wij. Erg voorzichtig volgen wij de gids het bos in en zien voor het eerst in ons leven de chimpansees in hun natuurlijke habitat. Het oogcontact met de chimps is fascinerend. Luid schreeuwend en krijsend springen zij door het bos. Stampend op bomen maken zij een hels kabaal. Een betere start van de dag kan je je niet voorstellen. Na een paar uur hebben wij de gids weer netjes afgegeven in zijn dorp en gaan wij weer offroad naar het Murchison Falls Park. Deze nacht heeft Pim een luxe lodge geboekt die aan de Victoria Nijl ligt. Wij zelf verblijven dan wel op de camping site van deze lodge en slapen in ons eigen tentje. Maar met het restaurant en bar in de directe omgeving wordt er niet geklaagt. Bijzonder is nog te melden dat wij niet zo enthousiast zijn om Malaria pillen te slikken vanwege de bijwerkingen die deze pillen geven. Wij hebben in goed overleg gekozen voor de oude en meer traditionele remedie om Malaria te voorkomen.  Britse kolonisten dronken vaak tonic omdat er het anti-malariamiddel kinine in zit. Aangezien de tonic redelijk bitter proefde voegden zij er gin aan toe om het wat smakelijker te maken. Slimme jongens die Britten. Een beter altenatief om malaria te voorkomen hadden wij zelf niet kunnen bedenken. Buiten Frank die de Gin niet te zuipen vindt vermaken wij ons prima met deze cocktails en hoe meer je drinkt hoe gezelliger en later het wordt aan het kampvuur dat tussen onze tenten aan het branden is. Er is die avond zelfs een moment dat Pim het vuur wil aanwakkeren met een flesje cola! Gekker moet het niet worden, leuker wel.

Murchison falls en The Big Five.

Slapen op de Patiko.

Vroeg opstaan zit al in ons systeem, deze keer met een reden omdat de dieren juist in de vroege morgen goed te vinden zijn omdat ze op pad gaan om voedsel te zoeken. Met de kennis en aanwijzingen van de ranger worden wij op onze wenken bedient, man wat een beleving om in dit wildpark op een motor tussen deze dieren te mogen rijden. Wij hebben zelfs het geluk om een luipaard te spotten die zich op een tak in een boom laat bewonderen. Wij verlaten het wildpark aan de noordkant en besluiten bij het stadje Pakwach wat te eten.  Bill onze rookie laat zich verleiden om een souvenier aan te schaffen, het wordt een houten Girafje waar die de verdere reis alle zorg aan besteed en twijfelt of dit wel een goede aankoop is geweest. Wij gaan op weg naar de stad Gulu waar Pim ons verteld dat het plan is om hier in een guesthouse te overnachten maar ook ons de optie voorlegt om in de natuur op een rots te slapen. Voordat ik een antwoord kan geven heeft Frank al uitgemaakt dat het de rots gaat worden. Wij beginnen het afzien al aardig onder onze knie te krijgen en het vooruitzicht en de verhalen van Pim maken ons ook nieuwsgierig. Wij brengen eerst nog een bezoekje aan  Baker’s Fort Patiko  met als titel:  “A beauty born out of slave trade”.  Een gruwelijk verhaal met een historische daad van Sir Samuel Baker die deze handel in de omgeving van Gulu de kop heeft ingedrukt. Motoren starten en op weg naar de Patiko berg, in al mijn verbeelding was ik al aan het bedenken hoe wij dan die berg opkomen met de motoren,  met mijn westerse achtergrond dacht ik dat er wel een of ander pad of weg zal liggen die ons op die berg zou brengen. Niet in Oeganda dus, na een uitdagend enduro gevecht staan wij aan de voet van de Patiko en kijken op tegen een enorme stijle bergwand.  Ik kan het niet laten om de domme vraag te stellen waar en hoe wij dan die berg opkomen. Het antwoord laat niet lang op zich wachten, Pim gooit er het gas op en rijdt zo die wand op. Bill volgt en komt halverweg op deze wand tot stilstand en ik die te dicht achter Bill rij,  yep ook van het gas. Nu donder ik niet gelijk helemaal naar beneden maar andrenaline kick 2 is een feit. Aangekomen op de Patiko zoeken wij een goede plaats waar wij ons installeren en besluiten onder de blote hemel te slapen. Enkele plaatselijke dorpelingen zorgen voor water en zoeken hout om het bekende kampvuur aan te steken. Weer een geweldige avond rond het kampvuur waar de flessen wijn ons verhalen doen vertellen die op deze berg zijn achtergelaten en niet passen in dit verslag. Frank heeft gelijk met zijn keuze om voor deze berg te kiezen, niets maar dan ook niets had deze ervaring kunnen evenaren.

Spelen in het zand!

De laatste dagen van onze tour worden wij offroad over de minder bekende en onverharde binnenwegen gejaagd om kennis te maken met de leefwijze en cultuur van de bewoners in dit gebied van Oeganda. Pim heeft routes uitgezet waarwij door de districten van Kiryandongo, Masindi en Ngoma rijden om uiteindelijk in de omgeving van onze  basisplaats Kampala uit te komen. En Pim zou Pim niet zijn en weer met een voorstel aankomt om in het zand te gaan spelen in het Ngoma district. Voordat ik goed en wel in de gaten heb wat het voorstel inhoudt en te laat reageer heeft Frank al ja gezegd.  Vol verwachting rijden wij naar onze plaats waar wij gaan overnachten en maken tijd om onze motoren te strippen van alle bagage en maken onze motoren in orde voor onze zandsnuffel. Goede raad is duur dus daar laat ik het hier maar bij en vol vertrouwen schiet ik achter de rijders aan op weg naar ons crossterrein. Nu ben ik niet zo een offroad rijder en heb al de meeste moeite met los zand ondanks alle goed bedoelde tips die ik onderweg al ontvangen heb. Maar dit is andere koek, alleen maar los zand waar je motor alle kanten op gaat behalve waar ik wil rijden, “je rijdt naar waar je naar kijkt” is voor elke motorrijder een bekende uitspraak en ik kan beamen dat het ook zo werkt. De professionals zijn al lang niet meer in zicht en ik? Ik ben mijn beide enkels naar de klote aan het helpen, mijn motor probeer ik in het spoor te houden of juist uit het spoor te krijgen en met droog gras tussen mijn tanden na een valpartij doe ik alle moeite dit spelletje leuk te vinden. Na de eerste sessie is het voorstel om na een pauze nog een spin te nemen op dit open cross terrein, je raadt het al. Ik laat het mooi afweten ga niet nog een keer zandhappen en in mijn helm alles verwensen wat ik hier niet kan opschrijven.  De jongens hebben hun pret en ik mijn rust om nog eens lekker na te dromen over afgelopen 9 dagen die wij samen hebben beleeft in Oeganda.

Stappen in Kampala.

Vanwege onze latere terugvlucht naar Europa hebben wij nog een aantal rustdagen over waar wij verblijven in het Guesthouse in Kampala. Pim kan het niet laten om als een goed gastheer voor te stellen het lokale nachtleven te beleven in Kampala. Unaniem vinden wij dit een goed plan. Hij mag dan vele jaren jonger zijn en heeft tijdens onze reis al enkele malen aangeven dat die nog nooit zoveel gedronken heeft tijdens zijn motordagen, zijn wij van mening dat juist Pim erg goed met drank overweg kan. Uitdaging aangenomen. Nu is het de gewoonte in Kampala om met een Boda Boda transport te verplaatsen, dan kan je ook maar beter wat gedronken hebben want je stap zonder helm bij een onbekende chauffeur achterop die als enige weet waar je naar toe gaat. Wij liggen helemaal in een deuk op de manier waarop wij ons door het chaotische verkeer op volle snelheid laten vervoeren. Eerst een bodempje leggen voor de drank later en genieten van een heerlijke maaltijd bij een Mexicaans restaurant. We starten met enkele grote glazen prima bier en sluiten af met de tequila. Aangekomen in de disco gaan wij vanwege het nog vroege uur wat poolen om wat later los te gaan, onze tafel staat vol met glazen, flessen Rum en Gin met wat frisdrank er omheen om de boel aan te lengen. Een topavond waar wij veel lol hebben met de lokale bewoners van de stad en die ons een onvergetelijke avond bezorgen.  In de vroege ochtend weer door de Boda Boda netjes afgegeven voor de deur van ons Guesthouse. Het was ons zelf uberhaupt niet gelukt nog iets te vinden in Kampala. Na een korte nachtrust en met onze opvoeding van deze week met het vroeg op staan sta ik al om zeven uur onder de douche, ook Frank en Bill zijn vroeg uit de veren. En Pim onze jongste deelnemer, die is de hele dag niet of weinig te zien en heeft een ongelovige kater. Ik ben dit verslag begonnen dat “Pim het gaat meemaken”  het is ons gelukt, Pim is down en zal die oudjes niet snel vergeten.

Reisinformatie: UG Motobike

Mijn naam is Pim de Pooter, ik word enthousiast van avontuur en ben gek op adrenaline, deze combinatie zoek ik het liefst op in de natuur. Met het opzetten van UG-MOTOBIKE heb ik mijn eigen ideale droombaan gecreëerd. Motorreizen organiseren in Oeganda onder het concept biking and camping. Het mooie van motorreizen is dat je op plekken komt waar je met auto niet altijd even makkelijk kan komen, dus je hebt net wat meer bewegingsvrijheid. Lekker toch?! Als je dan ook nog eens op de mooiste plekjes je tentje op kan gooien om s avonds bij het kampvuur je unieke ervaringen van die dag te delen, dan is het plaatje wat mij betreft compleet.