Verslavend Andalusië, reisverslag Annemiek die met Ad weer naar het zuiden afreisden.

Het was ons vorig jaar zo goed bevallen, dan is dit jaar de keuze al snel gemaakt voor weer een weekje motorrijden in Andalusië. Contact opgenomen met Jac van Travelmoto en aangegeven wat we graag wilden: een rondreis door de Sierras en een bezoek aan Cordoba om de Mezquita* kathedraal / moskee te bezoeken.

Op dinsdag eerst naar Essen om vervolgens met de trein naar Zaventem te gaan. In motorkleding uiteraard het vliegtuig in met als handbagage de helm, handschoenen en een verschoontje voor ’s-avonds en een koelvestje want het zou warm worden. Ik vind het in zo’n vliegtuig altijd zo koud dat ik altijd weer blij ben met mijn jas. Tegen 6 uur werden we opgehaald door Jac op het vliegveld van Malaga die ons naar basishotel “El Mirador” bracht. Dit kenden we nog van vorig jaar. Na de nodige uitleg van Jac een kaart met daarop de ingetekende routes, de TomToms en wijze raad konden we kwartier maken. ’s-Avonds nog een happie gegeten bij Paco die we ook nog kenden van vorig jaar en waar het eten goed is.

Bijzondere bestemming

De volgende morgen, plunjebaaltje met kleding op de motor gesjord en op weg naar het plaatsje Valor in de Alpujarras Sierra Nevada bij David en Jill. Dit jaar met een andere route maar ook weer wel zo mooi. Op sommige stukken kom je amper 50 meter rechtdoor tegen en dan het landschap. Ik raak er steeds weer van onder de indruk van de Alpujarras. In Valor wisten we waar we moesten zijn maar hier had ik dus een typisch niet-RT-momentje toen ik de laatste rechtsaf gemist had en TomTom gelijk ging herberekenen en me een weggetje instuurde dat al snel zo smal werd dat ik aan weerskanten van het stuur nog ca 20 cm over had en een dalingspercentage van ruim 20% en ook nog eens doodlopend was (phoephoe!!). Dus noodstop om, handrem vast, met mijn tanden (gelukkig zijn die nog van mezelf) mijn handschoen uitgetrokken, handschoen op tank gelegd, telefoon uit binnenzak gepeuterd, op de handschoen op de tank gelegd (anders was er toch wel een groot risico dat mijn telefoon van mijn tank zou glijden en Ad gebeld. Helluuppp, ik sta ergens achter de kerk en kan niet goed vooruit en achteruit al helemaal niet.

Korte tijd later had Ad me gevonden. Situatie bekeken en toch nog maar een stukje vooruit – doorlopend weggetje, daarna achteruit – hellingspercentage ruim 30% om dan te proberen heel erg scherp rechtsom te gaan en dat lukte niet. Toen zat er niks anders op om de motor maar te laten zakken om het betonweggetje dat misschien wel 30% naar beneden ging. De remmen hielden het niet echt en met vereende krachten lukte het dan uiteindelijk toch om de motor goed beneden te krijgen. Minstens 10 minuten verder en het zweet op onze rug kon Ad de motor dan toch nog naar Los Arcos rijden. Ik ben te voet gegaan. David had voor ons geregeld dat we bij een restaurantje aan de doorgaande weg konden eten en waar we lekker Spaans eten voorgeschoteld krijgen. Spaans huiswijntje erbij. Geweldig toch!

Culinair dineren

Na Valor gingen we richting Sierre Nevada. Op naar de pas van Ohanes en Alto de Velefique. Schitterend rijden en …… hier rijden ze ook met de fiets naar boven in de Vuelta!! Volop namen op de weg geschreven: gemiddeld stijgingspercentage bijna 8%. Ik had volop last van nekverrekkingen om het schitterende landschap te bekijken en op de weg te letten en en en en me steeds er weer over te verbazen dat ze hier ook met de fiets omhoog gaan! Hierna gingen we de woestijn van Tabernas in. Vrij vlak en een kijkwijd en inderdaad geel zand en stenen. Hier staan nog de restanten van de gebouwtjes die als decor dienden voor menig westernfilm, zelfs voor de alom bekende The Good, the Bad en the Ugly!! Er is nog een bewoond tipitentenkampje.

De woestijn leidde ons Velez Rubio naar Hotel Sibileys. Na een stuk van ca 2 km off-road werden we bij Stephen en Debby hartelijk ontvangen door de hondjes. Op het terrasje zat een uitgebluste Italiaan (39), Luca, uit Brixen die al 20 jaar in London woonde. Hij was daar voor een 4-daagse cursus off road rijden (Solmoto enduro) die gegeven wordt door Stephen en zijn zoon Ben Kupferberg (meervoudig kampioen enduro rijden). Hij had net zijn eerste dag achter de rug. Volgens eigen zeggen: Broken, volgens mij hooguit deathly tiered. Luca vertelde dat als je Ben en zijn vader Stephen ziet rijden het allemaal niks voor stelt, totdat jezelf aan de bak moest. Behalve met het eten, hebben we hem niet meer gezien tot het ontbijt. Hij mocht nog 3 dagen –hihi. Behalve de Stephen een uitstekend enduro-rijders is, is hij ook een buitengewoon goede kok.

Motorparadijs Cazorla

Na een goed ontbijt namen we de volgende dag afscheid van Stephen en Debby en natuurlijk Luca. Op naar Cazorla. De weg naar Cazorla, door de Sierra de Segura leidde ons door heel veel olijfboomgaarden. De weg zelf was soms mooi bochtig en soms lange rechte stukken. De grond zelf varieert van diepdonker rood tot heel licht grijs. Net als voorgaande dagen, rijden we soms 1 a 2 uur waarbij we soms maar een enkele auto of zelfs helemaal geen auto tegen komen. Na nog een tijdje de Segura de Carzola te hebben gevolgd door het natuurpark kwamen we aan in Cazorla.

Jac had al aangegeven dat we in overleg met en met behulp van de hoteleigenaar de motoren in de garage moesten zetten. Eenmaal ter plaatse bleek ook wel waarom. Net iets te ver gereden, en twee dagen eerder wijs geworden, ging ik eerst maar te voet op verkenning uit. Ad vond dit een beetje onzin maar alla. Ik niet dus en dat was maar goed ook. TomTom wilde ons van een aantal trappen af naar beneden sturen. Nadat ik de goede weg naar boven in plaats van naar beneden had gevonden, terug op de motoren en proberen terug op de goede rotonde te komen. Ook dat lukte na wat omleidingen – en weer een poging van de navigatie om ons een paar trappen af te laten rijden! De garagedeur open en het steile, smalle weggetje op naar boven, gelijk de garage in en in de garage de motoren draaien voor vertrek. Na de stilte van Hotel Sibileys stond hotel Guadalquivir midden in de stad. Leuk voor een terrasje en eten ’s-avonds en hoewel Cazorla een aardig centrum heeft, kan de stad wat mij betreft niet tippen aan de natuur. Het hotel was geheel volgeboekt en het was dan ook s´morgens een drukte van belang aan het ontbijt. Pedro had zijn handen vol.

Omgeven door dieren

De volgende dag werd onze meest noordelijke route. Richting Ubeda, langs de meren naar La Carolina. Hier hadden de Spanjaarden in het natuurpark een feestje georganiseerd rondom, ik begrepen van de agenten die met gebaren en geluiden duidelijk maakten, iets met paarden en allerlei paardenraces. De jonge agenten deden duidelijk hun best en het is niet aardig om een hinnikende agent uit te lachen. Helaas was het festijn niet aan ons besteed maar we mochten ook niet doorrijden. Dus terug en om het park heen helaas.

Door de Sierra de Morena, door het natuurpark van de Sierra de Andujar door het bedevaartsoord “Virgen de la Cabeza”. Vanuit het hele kleine plaatsje met een supergrote parkeerplaats is het Mariabeeld op de berg bij de kerk heel erg goed te zien. Omdat we toch voldoende tijd hadden, zijn we er maar naar toe gereden. Deze bedevaartplaats is ooit ontstaan omdat een herder hier naar eigen zeggen Maria heeft gezien. Volgens ons is het een hele geloofwaardige herder geweest en een goedgelovige gemeenschap om naar aanleiding van zijn mededeling zo’n kerk en beeld op te tuigen. Geloof is een moeilijk iets. In Frankrijk hebben ze Bernadette wat mij betreft in dezelfde pas loopt. Nadat we Virgen de Cabeza hebben verlaten is het nog maar een goede 20 km door het natuurpark dat bekend staat om de aanwezigheid van lynxen.

Net als bij hotol Sibilyes ook hier weer een stuk off road te hebben gereden worden we ontvangen door Roland Wassenaar in Villa Mathilde. Villa Mathilde ligt in het natuurpark en is omgeven door bos. Na wat dollen met de dieren een lekker duik in het zwembad. Ook hier hadden we het geluk dat Roland een goede kok is en een heerlijk paella voor ons en de andere gasten maakte. ’s-Morgens wakker gemaakt door de vogels en een balkende ezel. Een wandeling gemaakt door het bos en zowaar in een blink een lynx gezien.

Op weg naar Córdoba

Op zondagochtend Roland bedankt voor zijn goede zorgen, de honden en katten een aai gegeven en op pad naar Cordoba. Het zou een korte rit van ca 180km en een warme dag worden. Na Andujar richting Cardena en Villanueva de Cordoba over de A3100. Ja, de A3100 want na een paar kilometer is de weg weg. Alleen maar zand en stenen en soms een stukje asfalt en een schitterend uitzicht over een paar diepblauwe meren waaronder het Embalse del Guadalmellato. Ondanks dat onze motoren zich hier goed voor lenen, ga ik toch iets voorzichtiger bergafwaarts dan Ad die ik af toe een voetje uit zie steken. Na ca 20-25 km komt er weer asfalt in zicht.

Op naar Cordoba en voor het eerst deze week, begint het echt heet te worden meer dan 30 graden! In Cordoba heeft Jac een hostel midden in de stad geregeld. De motoren in een parkeergarage en de stad in. Het is er druk want het is het Feria van de Patio’s. Bewoners stellen hun binnenplaats open om de bloemenpracht tegen de muur, op de grond etc te kunnen bewonderen. Het is ook erg druk bij de Mezquita (moskee). Wachttijd voor een toegangskaartje minstens anderhalf uur. Dit hebben we er niet voor over. Na nog wat door de stad te hebben geslenterd, gaan we terug naar de koelte van de binnenplaats van de hostel Maestro. Tegen half 6 wagen we ons terug in de stad om de tuinen te bekijken. Hier is het gelukkig wat rustiger dan in de binnenstad. ’s-Avonds om half 12 terug om de avondvoorstelling van de gekleurde fonteinen te bewonderen.

Onmotored

Dan is het weer maandag geworden en leidt de laatste route naar Torremolinos. We laten de stad zo snel mogelijk achter ons en stoppen nog even bij het kasteel van Almodovar. Hierna rijden we door het natuurpark de la Sierra de Hornachuelos waar we de Rio Guadalquivir passeren, weer menig nekverreker om al het moois te kunnen zien en toch nog een half oog op de weg te kunnen houden. Is ook nodig vanwege de vele bochten omhoog en omlaag. Richting Torremolinos passeren we grote landbouwgebieden met zonnebloemen, graan en olijfbomen. In de buurt van Navarredonda komen we op bekend terrein. Vorig jaar hebben we ook de weg bij Embalse del Guadalteba-Guadalhorce gereden, zij het vanaf te andere kant. Een ding is zeker: de weg is er niet beter op geworden, in tegendeel, het is er ronduit slecht. Gelukkig hebben wij de goede motoren! Nog even door een riviertje heen en dan komt Torremolinos onverbiddelijk in zicht. Aan de boulevard bevindt zich ons hotel Tarik. Eerst kunnen ze onze reservering niet vinden maar uiteindelijk toch wel. De spullen voor de laatste keer van de motoren gehaald, nog even aftanken en dan inleveren bij het verhuurkantoor van Travelmoto in Torremolinos. Tsja en daar sta je dan, ontmotored zullen we maar zeggen en wat doe je dan, de boulevard verkennen. Een keer links, een keer rechts en terug en dan heb ik het eigenlijk al weer wel gezien. 5 km dezelfde winkeltjes met dezelfde spullen afgewisseld met restaurantjes met dezelfde stinkende houtskool buiten en heel veel mensen. Het moge duidelijk zijn: niet mijn ding.

Onder de indruk van een geweldige vakantie door de fantastische natuur van Andalusie, Jac bedankend voor de mooie routes en de leuke hotels en B&B’s en natuurlijk onze gastdames en gastheren.

Annemiek